Soms vraag ik me af of de generatie van nu nog wel weet wat spelen is en dan bedoel ik écht spelen. Niet of de Ipad, Nintendo of Wii maar gewoon echt spelen met houten tollen, traplopers of knikkers. We moesten voor het donker thuis zijn en ons signaal was de lantaarnpalen die aansprongen. Vroeger was niet alles beter maar wel veel. Vooral het buitenspelen of het spelen met ouderwets speelgoed is nog wel eens iets wat ik deze dagen mis. In dit blog speelgoed van vroeger dat we waarschijnlijk nooit meer zullen vergeten.

  1. Een potje knikkeren

Met stip op nummer één, knikkeren. Zakken vol met knikkers gingen mee naar school en naar het buitenspelen. Van mini’s tot kleintjes tot bonken tot reuzenbonken tot mega’s tot super mega’s tot clowns, alle maten kwamen voorbij. Je zocht een tegenstander uit en een knikkerputje en het spel kon beginnen. Degene die de laatste knikker in het putje tikte was de winnaar en mocht alle knikkers van dat spelletje houden. En wat een verdriet als je dan net je draak, kikker, nevel, kattenoog, turtle, rode duivel, looier, blauwtje of andere lievelingsknikker houdt verloren. Toch vermande je jezelf weer en maakte je, je op voor de revanche.

Thuis werden er vaak knikkerbanen gebruikt om te knikker. Knikkerbanen zijn banen waar de knikkers een soort van parcours in afleggen. Vooral de houten knikkerbanen waren vroeger favoriet en konden met de verschillende onderdelen zo lang en spectaculair mogelijk gemaakt worden.

  1. De traploper of de trapveer

De traploper was een gekleurde spiraal die van de trap of andere dingen “af kon lopen”. Gierend zat je boven aan de trap af te tellen tot je de trapveer een zetje kon geven. En daar ging die! Soms hield die er halverwege de trap even mee op en moest je hem nog een zetje geven maar met een traploper was succes gegarandeerd. Ook voor de ouders, als de traploper weer eens in de waar zat.

  1. Het hongerige beestje

De Furby, wie kent hem niet. Je eigen elektronische huisdiertje die je niet hoefde uit te laten. Toch had het beestje behoorlijk wat aandacht nodig als het schermpje op het hoofd licht binnenkregen. Vooral het woordje “hungry, hungry” hebben we veelvuldig mogen aanhoren. Gelukkig was hij snel tevreden als je even op ze tong drukte en was ze buikje zo weer gevuld. Ook kon die behoorlijke snurkgeluiden maken als die net in slaag viel. En als je er even klaar mee was plakte je gewoon het schermpje af.

En, welk speelgoed vergeet jij nooit meer?